Banki handlowe

Do roku 1863 wszystkie banki handlowe na terenie Stanów Zjednoczonych otrzymywały licencje od komisji bankowej stanu, w obrębie którego zamierzały prowadzić działalność. Nie istniała waluta krajowa, zaś banki zdobywały fundusze przede wszystkim emitując banknoty (wymienialną na złoto walutę, która krążyła w obiegu międzybankowym). Ponieważ w wielu stanach regulacje bankowe były bardzo luźne, banki często upadały wskutek defraudacji lub braku wystarczającego kapitału bankowego; wystawiane przez nie banknoty stawały się bezwartościowe. Aby wyeliminować te nadużycia ze strony banków licencjonowanych przez władze stanowe (tzw. banków stanowych), na mocy National Banking Act z 1863 r. (oraz jej kolejnych nowelizacji) powołany został nowy system banków licencjonowanych przez władze federalne (tzw. banków narodowych), nadzorowanych przez Urząd Administratora Waluty – jednostkę wyodrębnioną w amerykańskim departamencie skarbu. Pierwotnie ustawa ta miała na celu odcięcie źródeł dów (FDIC), która miała zapewnić federalne gwarancje dla depozytów bankowych. Banki będące członkami Systemu Rezerwy Federalnej miały obowiązek wykupienia ubezpieczenia FDIC dla swoich depozytów; niezrzeszone banki handlowe mogły samodzielnie zdecydować o ubezpieczeniu posiadanych wkładów (niemal wszystkie wykupiły ubezpieczenie). Ubezpieczenie FDIC narzuca jednak na bank konieczność przestrzegania regulacji narzucanych przez FDIC.